#OK! მაიკო წერეთლის სარედაქტორო სვეტი OK!-ის აგვისტოს ნომრისთვის

სად გადის ზღვარი მშვიდობასა და მონურ მორჩილებას შორის?

ან უზენაესი კანონისა და ამ კანონების ძალაუფლებრივად მოჭრასა და მორგებას შორის?

ეს კითხვები ბოლო თვეებია არ მასვენებს.

ერთი რამ ცხადია – მიკერძოებული სასამართლო სწორედაც რომ

დიქტატურის მყარი საფუძველია.

სამართლიანი სასამართლო არ არის მხოლოდ ინსტიტუცია – ესაა საზოგადოების სტრუქტურის ქვაკუთხედი.

სამართლიანობა აძლევს ადამიანს განცდას, რომ დაცულია, რომ

მნიშვნელოვანი და სერიოზულად აღქმულია.

კანონი მხოლოდ სიტყვათა ერთობა არაა. ის არ უნდა იყოს მოქნილი

ძალაუფლებისა და გავლენის ინტერესების მიხედვით – არც შესაკერად, არც შესაკვეცად.

რატომ გვჭირდება სასამართლო?

იმისთვის, რომ კონტექსტი სწორად იყოს გაგებული და გადაწყვეტილებები დაეფუძნოს იმ რეპუტაციას, რომელსაც საზოგადოება ენდობა – ისეთ ნდობას, რომელსაც ეჭვი ჩრდილს ვერ მიაყენებს.

True peace is not merely the absence of tension; it is the presence of justice – ნამდვილი მშვიდობა მხოლოდ დაძაბულობის არარსებობა კი არ არის – ის სამართლიანობის არსებობაა, – მარტინ ლუთერ კინგი.

სიმშვიდე უსამართლობის ფონზე მხოლოდ მოჩვენებითია.

მახსოვრობა კი თითქოს დღითიდღე მცირდება – ინფორმაცია ერთმანეთს ფარავს, და წარსული წუთებში იშლება.

მაგრამ რა ვუყოთ ფაქტებს?

ფაქტები, რომლებიც არ იშლებიან. ისინი ინახებიან ფოტოებსა და ტექსტებში, რომლებიც ჩვენც და მომავალ თაობებსაც შეახსენებენ…

თემიდა – ბერძნული მითოლოგიის ღვთაება, სამართლიანობისა და კოსმოსური წესრიგის სიმბოლოა.

მისი ახვეული თვალები (რომაულ ვერსიაში – იუსტიცია) გამოხატავს იმას, რომ სამართალი ვერ უნდა ხედავდეს სქესს, გარეგნობას, სტატუსს ან სიმდიდრეს. ის მიუკერძოებელია.

დღეს, როცა კამათში სიმართლე ხშირად ხმაურში იკარგება, ბრძენი ადამიანები გვირჩევენ – ხანდახან გაჩუმდი და დაელოდეო.

ეს ძალიან ძნელია, მაგრამ…

იმედია, სამართალი იზეიმებს.

სიყვარულით,
მაიკო წერეთელი
ჟურნალ OK!-ს მთავარი რედაქტორი